سنگ درمانی
تاریخچه سنگ درمانی :
سنگ درمانی که از ديرباز در زمره درمانهای طبيعی بوده ، امروزه تحت نام (Gem Therapy)به عنوان يکی از رشته های طب مکمل معرفی و طبقه بنده می شود .
استفاده از خواص درمانی سنگ های نيمه قيمتی و گوهرها برخلاف استقبال گسترده مردم جهان طی سالهای اخير، موضوع جديدی نيست بلکه هزاران سال قدمت دارد. شواهد کار برد سنگهای طبيعی برای درمان بيماريهای مختلف در قديمی ترين تمدنهای بشری به چشم می خورد .
برا ساس اين شواهد ، در طول تاریخ از سنگهای قیمتی و نیمه قیمتی برای:
1- مقاصد درمانی
2- محافظت افراد در برابر بلايای طبيعی و تاثيرات نامطلوب محيطي
استفاده می شده است.
قديمی ترين گزارشها در مورد خواص درمانی گوهرها به هزاره 4 پيش از ميلاد باز می گردد . چنین به نظر می رسد که کتيبه های سومری و متون علوم ودايی مربوط به هند باستان ، کهن ترین آثار بر جای مانده از این دانش قدیمی می باشند . در طب سنتی هند (آیورودا)،دستورات دقيقی درمورد تهيه پودر ، خـــمير و الگزير ( مخلوط حاوی الکل )با سنگهای شفا بخش وجود دارد . متون و دستورات این طب تا به امروز حفظ شده و توسط پزشکان آن در سراسر دنيا و بخصوص درآمریکا ، اروپا و هند بکار گرفته می شود.
ازجمله آثار قدیمی ودایی که درآنها از کاربرد سنگها برای مقاصد درمانی صحبت به میان آمده ، می توان به این موارد اشاره داشت :
Ratnapariksha
Mani-Mala
Graha-gocara Jyotisha
Garuda Purana
Brhat Samhita
Agni Purana
در چین باستان نیز درمانگران از خواص ارتعاشی سنگها آگاه بوده اند . ”کتاب امپراطور زرد“(حدود 5000سال قبل) که توسط “چی يو” نگاشته و گرد آوری شده دارای توضيحات فراوانی در مورد گوهرها و تاثير آنها بر بدن انسان است . امروزه نيز کشور چين يکی ازبزرگترين عرضه کنندگان گوهرها و سنگهای شفابخش در سراسر دنيا است .
در یونان باستان، به مردم توصیه می شده است سنگها را در کيسه های چرمی کوچک با خود حمل کنند، بصورت گردنبند به گردن خود بیاویزند یا بصورت الگزير ، پودر يا معجون از راه خوراکی استفاده نمایند تا به اين وسيله از ارواح پليد ( که به اعتقاد آنان علت بروز بيماری بودند ) ،از انواع بيماريها ، چشم زخمها و بلايا و فجايع در امان بمانند.
ارسطو فيلسوف مشهور يونانی نيز از قدرت ويژه و منحصر به فرد سنگهای شفابخش صحبت کرده است.
روميان نيز تحت تاثير آموزه های يونان و ساير تمدنهای باستانی ، همواره سنگهای صِيقل داده شده را برای رفع بيماری و بد شانسی با خود حمل کرده و در جنگ ها در زره و سپر و شمشير خود از آنها استفاده می کردند.
در دين مبارک اسلام نيز استفاده از انگشتر با نگين :
– عقيق
– فيروزه
– حجر الشمس
به مومنين توصيه شده و با استناد به کتب دينی ، ائمه اطهار غالبا” نگين انگشتری بر دست داشته اند.
دانشمندان ایرانی در دوره پس از اسلام نیز توجه و عنایت ویزه ای به گوهر ها و سنگهای شفا بخش داشته اند که از این میان می توان به ”صباح بن عمران“ از جواهر شناسان عهد هارون الرشِيد خليفه عباسی و”عطاربن محمد“ منجم و مولف کتاب ”منافع الاحجار“ اشاره نمود.ابن سينا ، حکیم عالیقدر پارسی نیز ، در درمان تمايل به خودكشى از «سيترين» استفاده می كرده است .
شاید به جرات بتوان گفت پر ارزشترين و مهمترين کتب گوهر شناسی ايران ، کتاب “الجماهر فی الجواهر“ تاليف ابوريحان بيرونی به زبان عربی و رساله ” تنسوخنامه ايلخانی“(معروف به رساله جوهريه)تاليف خواجه نصيرالدين طوسی به زبان فارسی است . تنسوخنامه ایلخانی که در عهد پادشاهی هلاکوخان(653-663 ه ق) و به امر او توسط خواجه نصیر الدین طوسی به رشته تحریر درآمده ، شامل منافع و خواص و صفات گوهرها و سنگهای بيش بها است .
یک درمانگر زن صاحب نام – هيلد گارد ” -درقرن دوازدهم ميلادی( اروپای قرون وسطی) در کتاب معروف خود به نام “فيزيکا” به طور مفصل به توضيح خواص درمانی سنگهای نيمه قيمتی پرداخته است.از فراز های این کتاب مناسب است به این مفهوم اشاره شود: ” پزشکان برای درمان بيماريها بايد ديدی کل نگر نسبت به وجود انسان داشته باشند و تاثير عوامل محيطی نظير ارتعاشات در يافتی از سنگهای شفابخش را نيز در درمان بيماری ها لحاظ کنند .“
هیلدگارد ضمن اصلاح عادتهای زندگی (عادات غذايي،خواب واستراحت کافی) بیماران خود ، با توجه به طالع نجومی و طبايع افراد مختلف ، به درمان های طبيعی می پرداخت. يکی از اين درمانهای طبيعی شامل قراردادن سنگهای خاص برروی نقاطی از بدن و نوشيدن آب از ظرفی بود که سنگهای شفابخش به مدت يک شبانه روز در آن قرارداده شده .
پاراسلسوس – پرآوازه ترين پزشک اروپا در دوران رنسانس – در مورد ويژگيهای شفابخش سنگها و مواد معدنی و ارتباط اين خواص با ساختمان فيزيکی و فرمول شيميايی آنها به بررسی و مطالعه پرداخته است .او پس از سالها مطالعه و بدنبال کسب تجربیات متعدد، به اين نتيجه رسيد که از سنگهای ساييده شده و يا خـــــرد شـــده می توان نه تنها برای درمان علايم بيماريها، بلکه برای علاج دلايل عميق بيماری هم استفاده کرد.
رويکرد پاراسلسوس به سلامت و درمان بيماريها هنوز هم علیرغم گذشت چندین قرن، سرلوحه کار پزشکان کل نگر امروز است . او معتقد بود:
” تنها يک منشا برای سلامتی وجود داردکه آن هم نيروی نامحدود ، پرقدرت و آگاه درون ما انسانها است و شفاگر درون ، می تواند همه بيماريها را درمان کند .تنها دليل بروز بيماری اين است که شفاگر درون بخاطر عادتهای ناسالم زندگی و بی توجهی ما ، دچار ضعف و ناتوانی شده. من درهنگام درمان بيمارانم صرفا” تلاش می کنم تا نيروی شفابخش درونی آنان را دوباره زنده کنم.”
منبع :پارسی طب
