نام گياه: زيره سبز
انرژي اين گياه تا حدي تلخ است. در طب اورودايي، انرژي آن خنک است. اعتقاد بر آن است که زيره سبز از اولين گياهان کشت شده و جزء گياهان بومي منطقه مديترانه به حساب مي‌آيد.
زير سبز در مصر باستان دارويي مهم بود. در سنن هندي گياه زیره سبز با چاکراي پنجم (مرکز ناف) مرتبط است. در هند براي درمان قولنج در كودكان گياه زیره سبز را در آب‌انگور مي‌ريختند.
رومي‌هاي اوليه از زيره سبز زميني کاملاً مشابه فلفل سياه امروزي استفاده مي‌کردند. در زمان امپراطوري عثماني، اغلب در تهيه نان‌هاي درباري پادشاهان اروپايي از زيره سبز سرخ شده استفاده مي‌كردند. امروزه گياه زیره سبز در دام‌پزشکي براي تهيه دارو نيز به کار مي‌رود.
بخش‌هاي مورد استفاده ی زیره سبز : دانه
ويژگي‌ها ی زیره سبز : دگرگون‌ساز، ضد تشنج، ضد نفخ، افزاينده شير، محرک
كاربرد داخلي زیره سبز : باد شکم، قولنج، نقاهت، سرفه، اسهال، اسهال خوني، اختلال گوارش، نفخ شکم، سردرد، سوء هاضمه، ناخوشي صبح
نحوه کاربرد داخلي زیره سبز : چاي، تنتور، کپسول
كاربرد موضعي زیره سبز : کبودي، سلوليت، رگ به رگ شدن اعضا
نحوه کاربرد موضعي زیره سبز : براي تسريع در بهبود قسمت‌هاي کبود شده و رگ به رگ شدگي اندام‌ها از اين گياه در روغن ماساژ استفاده کنيد. روغن اساسي گياه زیره سبز به عنوان روغن ماساژ در سلوليت و عطرها استفاده مي‌شود.
كاربرد زیره سبز در آشپزي: دانه‌هاي گياه زیره سبز به سبزيجات، لوبياجات،dips، ترشي، ماست، گوشت بره و کورديال اضافه مي‌شوند و همچنين در آشپزي چيني، ويتنامي، عربي، هندي، مکزيکي و غذاهاي کاجان و سارکراوت (کلم رنده شده و آب پز با سرکه) افزوده مي‌شوند. همچنين اين گياه را به شربت آبليمو و آب تمبر هندي اضافه مي‌كنند تا براي معده مشکلي پيش نيايد.
طبع زیره سبز : تلخ، تند، گرم، خنک
ترکيبات شيميايي زیره سبز : روغن‌هاي اساسي که حاوي آلدهيدها و پينين‌ها هستند، فلاونوئيدها
