مقدمه ای بر ذن

مقدمه ای بر ذن
خود کلمه ذن، ZEN واژه ژاپنی است که از واژه چینی چان CHAN ریشه گرفته و این لغت خود نیز از کلمه سانسکریت دیانا به معنی مدیتیشن یا غوطه ور شدن در بحر تعمق اخذ شده است. باشگاه یا تالار و یا سالنی که در آنجا به تمرین ذن می پردازند ذندو (ZENDO) می نامند که برای اولین بار در قرن هشتم میلادی، فردی به نام هیاکو اولین ذندو را تاسیس کرد و با تنظیم مقررات ویژه ای به تعلیم و تربیت و آموزش علاقه مندان پرداخت. ذن یک مکتب عرفانی شرق آسیاست که در جوار مذهب یا آئین بودار رشد و نمو کرده و با فلسفه و جهانب ینی یوگا پیوندی عمیق دارد و سالکان این طریقت برخوردی ارادتمندانه و عاشقانه نسبت به بودا و بودائی گری از خود نشان می دهند . ذن خود به شاخه های زیادی تبدیل شده است و هر کسی که به این مکتب روی آورده با کمی تغییرات ظاهری آنرا نام خاصی نهاده ، مثلا بعد از پنجمین رهبر (کوئین)، ذن به دو شاخه شمالی (سوتو) و جنوبی (سالتو) تقسیم گردید اما در اصل این دو شاخه و یا تمام شاخه های ذن به یک هدف می رسند و یک هدف دارند،
هدف از ذن، رسیند به وحدت با (حیات کیهانی) اتصال خود فرد با خود کیهانی و مشاهده او می باشد. سالکی که در مسیر ذن گام بر می دارد قبل از پیوستن به فرقه در جریان پیوستن به آن یک سلسله تعالیم و اصولی را به عنوان آموزش باید بیاموزد بهتر است بگویم اسرار عارفانه که این آموزشها در ضمیر ناخودآگاه فرد ضبط شده و یا موقعی که او در شرایط خلسه یا مدیتیشن یا بی ذهنی قرار می گیرد این مفاهیم از طریق تلقین ضمیر ناخودآگاه به ضمیر آگاه منتقل شده و فرد دوباره به آن دست می یابد. شیوه زندگی گروهی راهبان ذن در صومعه ها کاملا شبیه به زندگی گروهی دراویش در خانقاه هاست. همانطور که در فرقه های دراویش، سالک یا شاگرد پس از توبه، زندگی گذشته و قبلی را رها کرده و حتی نام یا عنوان جدیدی بر خود می نهد. عین این مراسم در راهبان طریقت ذن هم صادق است و دیده می شود. زندگی ساده (فقیرانه، یعنی خالی)، معصومانه و سرشار از روحانیت و تمایل به کناره گیری از صاحبان زر و زور در هر طریقت دیده می شود کسیکه ذن کار می کند هر ساعت را مقدمه ای برای ساعت بعد نمی داند بلکه هر لحظه را برای خودش کامل و مستقل می داند و تمام فکرش را برای بهترین استفاده از لحظه عمرش متمرکز می کند و در زمان شنا می کند و خود را درگیر نمی کند انسانهای عام و اکثریت مردم در عصر ما یا در انتظار آینده ای نامعلوم و نامشخص هستند و یا هنوز به خاطرات و افتخارات مرده گذشته دل بسته اند وقتی که فردی مرتبا در زمان آینده زندگی کند و یا به طور مداوم ذهن وی لبریز از خاطرات هوس انگیز گذشته است وی دارای استعداد ناچیزی برای زندگی و زیستن در زمان حال است. ذن در مبارزات سامورائی های ژاپنی بدین گونه است که آنقدر آن مبارزه و تکنیک را انجام می دهند که دیگر به آن فکر نمی کنند، یعنی فکر نمی کنند که چگونه ضربه بزنند بلکه این کار خود به خود انجام می گیرد و فعال می شود بدون فشار به ذهن و آنان که از میان آنها یک پله بالاتر رفته اند شمشیرخود را به گوشه اتاق گذاشته و خود به تمرین ذن می پردازند آنقدر که به حیات کمالی انسان نزدیک شوند انجام اصلی ذن تا نهایت را می توان تهی شدن نامید. ذن : یعنی جارو کردن خانه برای ورود میهمان. ذن : یعنی تسلیم شدن، بودن و نیندیشیدن، یعنی شناور بودن. ذن: یعنی آرامش، یعنی حضور، یعنی مشاهده گر. و در آخر ذن، یعنی ذ… و … ن . درتمامی مذاهب مثل بودائی، زرتشتی، اسلامی یا مسیحی و غیره ، همه یک هدف واحد و اصلی را دارند و آن همه یک هدف واحد و اصلی را دارند و آن هم رسیدن به ذات اصلی و مقدس خویش می باشد.حالا در اینجا به فرض، بودا از طریق ذن به آن می رسد، کس دیگر فقط با ایمان و اخلاص به آن دست می یابد و یا شخصی به طور اتفاقی به آن می رسد و هر کس به روشی و نوعی دیگر مهم فقط رسیدن به هدف نهائی است. به نظر من بودا به کسی گفته می شود که از حقایق باطنی آگاهی پیدا کرده است و هر کس به آن حقایق برسد، بودا است یعنی روشن شدگی. مهم این است که این حقیقت را پذیرا باشیم و تسلیم به ذات حق تعالی شویم تسلیم یعنی شنیدن صدای امواج ، یعنی غرق شدن آگاهی در دانش یگانگی خدا و عشق است. پس بیائیم ذن کار کنیم یا تسلیم شویم یا هر چیز دیگر که می توان نامید انجام دهیم تا به آرامش و تعادل و سکوت برسیم. به نظر من انسانها به دو دسته بزرگ تقسیم می شوند گروهی که به اشراق رسیده و گروهی که در پرده پندار قرار گرفته اند. یعنی این گونه می توان برداشت کرد که زندگی پر از نعمتهای لاینتاهی است. در پایان از پروردگار جهانیان این تمنا ار دارم که به تک تک ما صبوری دهد و اندکی از قدرت لاینتناهی خود ببخشاید تا از لذایذ میوه های بهشتی آن برخوردار شویم.