اتیسم یا اختلال توجه و تمرکز؟
آیا شک دارید که فرزند شما به جای ابتلا به نقص در توجه، مبتلا به اتیسم باشد؟ این سؤال بسیاری از والدین در سراسر دنیاست. این مقاله به شما کمک می کند تا در این باره بیشتر بدانید.
اتیسم چیست؟
اتیسم یک اختلال نوروبیولوژیک ( عصبی_ زیستی) است که در پسرها چهار برابر دختران شیوع دارد. متخصصین معمولا اختلالات طیف اتیسم (ASD[1])را اختلال نافذ (یا فراگیر) رشد (PDD[2])می نامند. اختلالات نافذ رشد در سه گروه طبقه بندی می شوند، اختلال اتیسم، سندرم آسپرگر و گروه نامعین ( یعنی گروهی که علائم مختلفی دارند ولی در گروه های دیگر جای نمی گیرند_م). علامت PDDوجود مشکلاتی در زمینه برقراری ارتباط با دیگران، احساس نیاز به پیگیری یک سری شرایط خاص روزمره (در مجموع از تغییر وضعیت متداول در محیط خود آشفته می شوند) و بند کردن به رفتارها یا زبان تکراری است. برخی از متخصصین اطفال دانش کافی برای تشخیص PDDرا دارند اما بسیاری از آن ها نیازمند همکاری سایر متخصصین هستند ، به ویژه در شرایطی که تشخیص نقص توجه نیز مطرح باشد.
شباهت های اتیسم و اختلال توجه
وجود علائم مشابه در اختلال توجه و اتیسم بسیاری از خانواده ها را دچار سردرگمی می کند. وقتی کودک نمی تواند برای انجام تکالیف یا خوردن غذا یک جا بنشیند، یا در کلاس آرام و قرار داشته باشد، یا دائم وول می خورد ویا مصرانه و بسیار زیاد صحبت می کند، اکثر والدین، معلمین و مربیان چنین فکر می کنند که ” او باید مبتلا به نقص در توجه( (ADD[3]باشد!”.
نخستین تعبیر بیشتر پزشکان هم اختلال نقص توجه است. این وضعیت آشناست، برای مدت طولانی وجود داشته و راهبردهای مؤثری برای مدیریت آن موجود است. با این همه ضروری است به خاطر داشته باشیم تقریبا تمام اختلالات رشدی و روان شناختی می توانند شبیه اختلال نقص توجه همراه یا بدون بیش فعالی باشند. کودکانی که به دلیل اختلالات یادگیری، اضطراب ، افسردگی یا مشکلات همگرایی حسی تحت فشار هستند، ممکن است چنین نشانه هایی را بروز بدهند.
تشخیص اتیسم
تشخیص اختلال طیف اتیسم نیازمند ارزیابی متخصص رشد اطفال ، روان شناس کودک یا متخصص مغز و اعصاب کودکان است. بیشتر شرکت های بیمه گر و تقریبا تمام مدارس دولتی قبل از تأمین نیاز های کودکان اتیستیک یا پرداخت هزینه های مربوط به آن احتیاج به یک ارزیابی مکتوب توسط یکی از متخصصین دارند.
زیرا اتیسم نمی تواند از طریق آزمایش ها ، غربالگری یا تشخیص های پزشکی شامل مصاحبه، مشاهده و آزمون تشخیص داده شود. حتی وقتی که یک متخصص به وجود این اختلال مشکوک می شود، اغلب با گفتن این جمله که “خوب، او دمدمی مزاج است و برخی رفتار های خاص را نشان می دهد که تا حدودی منطبق با تشخیص یک اختلال فراگیر رشد است.” چنین بیانی برای والدین و کودک خسته کننده، اما گاهی وقت ها اجتناب ناپذیر است. یک ارزیابی دیگر در طول یک سال معمولا اغلب چیزها را مشخص می کند و بیشتر اوقات کودک در طول مدتی که کمک های مورد نیاز خود را دریافت می کند، نیازی به تشخیص ندارد.
مدیریت علائم اتیسم
معمولا کودکی که به عنوان فرد مبتلا به اختلال طیف اتیسم تشخیص داده شده، تشخیص اضافی ADHDرا دریافت نمی کند. شاید لازم به یادآوری نباشد که مداخلات مؤثر در درمان بیش فعالی بدون اتیسم، برای کودکان مبتلا به طیف اتیسم مفید نخواهد بود.
بیشتر والدین و متخصصین اطفال ترجیح می دهند مدیریت علائمی را که مانع موفقیت های تحصیلی و اجتماعی و باعث آشفتگی در زندگی می شود با درمان های غیر پزشکی آغاز کنند. تکیه اصلی در درمان اختلالات طیف اتیسم بر رفتار درمانی است، که در آن رفتارهای مطلوب تقویت و رفتارهای نامطلوب تضعیف می شود. نوشتن فهرست ها، قوانین و جدول هایی که کودکان مبتلا را منظم و سازمان یافته نگه می دارد، مفید خواهد بود. وقتی کودکان اتیستیک کاری را به انجام می رسانند، علامت زدن آن در چک لیست ها می تواند باعث ایجاد احساس موفقیت در آن ها شود.
تمرینات بدنی، هم در کودکان مبتلا به نقص توجه و هم در مبتلایان به طیف اتیسم مداخله ی مناسبی خواهد بود. به نظر می رسد که همگی آن ها یک انرژی مهار نشده دارند. هدایت انرژی اضافه به سمت یک فعالیت بدنی، مانند شنا یا کاراته ( که نیاز به تعامل زیاد با کودکان دیگر هم ندارد) اجازه می دهد که آن ها بدون اینکه تحت فشار اجتماعی شدن باشند ، این انرژی را بسوزانند.
گزینه های دارو درمانی در اتیسم
اگر مداخلات آموزشی و رفتاری کافی نباشند، دارو درمانی هم می تواند مفید واقع شود. از آن جایی که کودکان مبتلا به طیف اتیسم نسبت به داروهای محرک [4]که به طور معمول برای کودکان بیش فعال استفاده می شود، واکنش های غیر قابل پیش بینی دارند، این داروها برای افراد اتیستیک کمتر تجویز می شود. بیشتر متخصصین اطفال و احتمالا همه ی روان شناسان کودک تجویز دارو های محرک را برای نقص توجه مناسب می دانند. وقتی دوز دارو زیاد می شود، ممکن است متخصص اطفال، کودک مبتلا به طیف اتیسم را به روان شناس یا یک روان –دارو شناس ارجاع دهد.
طبقه دارویی atypical neurolepticsدر درمان بی قراری های حرکتی، رفتارهای تکراری و اختلالات خواب کودکان اتیستیک مؤثرند.
aripiprazole (Abilify), quetiapine fumarate (Seroquel),risperidone (Risperdal)نمونه هایی از این دست هستند. در صورتی که در استفاده از داروهای atypical neurolepticsپاسخ خوبی دریافت شود نیاز به استفاده از داروهای محرک بر طرف خواهد شد.
پشتیبانی یک متخصص رشدی یا رفتاری اطفال و یا یک روان شناس کودک که در زمینه اتیسم آموزش دیده باشد برای هرکودک اتیستیک مفید خواهد بود. در ارتباط بودن با هر نوع متخصصی دیگری هم که درک کند زندگی با یک کودک اتیستیک چگونه است، برای والدین یک امتیاز به شمار میاید
منبع :http://koodakeemrooz.blogfa.com/
